اگرچه دور از وطنیم اما وطن در وجود ماست. رفته‌ایم به ظاهر و او نرفته از ما…
گویی بخشی از خاکش را در گلدان وجودمان ریخته تا هرجای جهان که می‌نشینیم باز ریشه در خاکش داریم و با ما می‌آید به هرکجا که می‌رویم.
هزاران بار تاریخ، مارا به هزار تکه‌ی دور از هم، پاره پاره کرده و هربار، مهر نجاتمان داده. مهر به سرزمین. مهر به تاریخ. مهر به هموطن. مهر به آبادی و آزادی…
ما فرزندان سرزمین مهر، به پاس قدمت یک تاریخ هزاران‌ساله، مهرگان را جشن می‌گیریم و درفش فرهنگ و هنر این فلات باستانی را به همت اهالی ارزنده‌اش برمی‌افرازیم

ای مهر دارنده‌ی دشت‌های پهناور!
ما خواهانیم که پشتیبان کشور تو باشیم،
ما نمی‌خواهیم که از کشور تو جدا شویم،
نمی‌خواهیم از خانمان جـدا شویم،
نمی‌خواهیم از روستـا جـدا شویم،
نمی‌خواهیم از دهستـان جدا شویم،
نمی‌خواهیم از کشور جدا شویم.
مباد جز این!

(بند نوزدهم مهریشت)